0
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
144
Okunma
Evimin balkonundan
Seyrediyorum caddeyi.
Kaldırımda, koşuşan Çocuklar,
Akıp giden gençlik,
Bir arkaya, bir öne bakan yaşlılar…
Sanki bir çaresizlik,
Sanki bir telaş,
Sanki bir karmaşa gibi…
Aslında bu görünen resim
Hayatın kendisi, ta kendisi…
Bitişe akıp giden ise
Ömrün, her dakikası,
Ömrün her saniyesi, her zerresi…
Değişen insanlar!
Bir varmış, bir yokmuş…
Yazboz tahtası gibi…
Değişmeyen,
Akıp giden zaman parçası…
Değişmeyen, zamanın kendisi…
20.04.2025 / Mustafa YÜKSEL
