Yaşarken görürüz, dertle, cefa çok
Hedefi bulamaz, salınan her ok
Şu insan oğlunda, özde vefa yok
Sözden de almıyor, kalem ne yapsın...........Aşık Lüzumsuz

Güzel bir şiir okuduk, değerli dostun kaleminden
Kutladık ve alkışladık yürekten
Gönlün abat olsun, tüm şiirlerin muhteşem ve benzersiz olsun
Şiirle kal, sevgiyle kal, dostça kal, sağlıcakla kal ve de hoşça kal

Bu şiir, kalemle yazılanın ötesinde, kalple yoğrulmuş bir hayat hikâyesi gibi. Zeyno Garagız, her dörtlükte adeta içini döküyor, sadece sözcüklerle değil, yürekle dokuyor mısralarını. Kalemin ne yapacağını bilemediği bir dünyada, şair kalemiyle bir irfan haritası çizmiş bize.

“Emeği vefayı tanımaz özü” diyerek başlayan dize, şiirin tüm ruhunu taşıyor. Bu bir serzeniş değil sadece; aynı zamanda bir direniş, bir sabır ve kaderi çözmeye çalışan derin bir sorgulama. Şiirin her kıtası, yaşanmışlığın, sabrın, hayal kırıklığının ama yine de vazgeçmeyişin izlerini taşıyor.

Sözcükler arka arkaya dizilmemiş burada; adeta bir dervişin zikri gibi, ince ince işlenmiş. Her dize bir isyan, bir yakarış ve bir kabulleniş barındırıyor. “Kurarak dolmuyor kãlem ne yapsın” diyor ya, işte orada kalem de susuyor, okuyanın da dili tutuluyor.

Zeyno Garagız bu şiiriyle sadece yazmamış, yaşatmış. Sade ve içten diliyle, hem halk şiiri geleneğine selam duruyor, hem de çağdaş bir dokunuşla hissettirmeyi başarıyor.

Kısacası bu şiir, kalem susarsa kalp konuşur dedirten türden. Elinize, kaleminize, gönlünüze sağlık Zeyno Garagız. Bu kalem ne yapar bilmem ama okuyanın kalbine işliyor, o kesin.

“Bazı kalemler yazmaz… dua eder, merhem olur, kalpten kalbe geçer. Zeyno Garagız’ın kalemi işte tam da öyle bir kalem.”

Saygılarımla Deli bal

Garagız üstadem.
Bu şiirinizi ikinci okuyuyuşum.
En beğendiğim şiiriniz.
Tek kelime muhteşem.
Nicelerini inşallah
Saygılarımla