Leb-i deryadan izleyip bulunan huzur
Kalır mı uzaklara açıldığında?
Yoksa susar mı bu fısıldayan soğuk?
İşte bu fikirde bir munzur çocuk
Kıyıdan taş sektiriyor mutluluğa...

Atıyor umutlarını birer birer suya.
Çünkü insan ne kadar umutsuzsa
O kadar kolay alışır yaşamaya...
Ne kadar sekerse o kadar asık yüzü
Battığında tekrar beliriyor tebessümü.
Yinede en uzağa atmaya çalışıyor
Belki de atamayacağı tek umutla
Sırf bir tanesi gider de uzaklara
Ulaşır diye bekleyen denizkızına.

Karayı görmeyen derin sularda,
Şarkısını rüzgara söyleyen
Derin, karanlık bir denizkızı.
Dudakları tebessüm olmuş denize
Gözlerinde çaresiz şişlikler
Ve dipten topladığı birkaç umut elinde.
Sımsıkı tutuyor yinede
Bekliyor biri duyar diye sesini
Belki beklemediği bir anda
Çarpar bir sıcak nefes boynuna...

Ağlıyor bir yandan denizkızı
Ama denizde anlaşılmaz ağladığı.
Bu yüzden,
Ne zaman bir çocuk taş sektirse
Sıçrar derinden bir denizkızının gözyaşları...

Çağlar Kaan KOÇ