İçimde bir çocuk var yaşar hâlâ,
Kırık oyuncaklarıyla oynamaya çalışan…
Her “neden”e bir cevap arayan,
Her “neden”de biraz daha sessiz…

Dizleri yaralı, ama yüreği açık,
Gökkuşağını beklerken hala yağmur arltından.
Ne zaman büyümeye kalksam yeni bir hatadan,
Bir ağacın gölgesine kaçıyor yeniden…

Ben büyüdüm belki, kelimeler ağırlaştı,
Ama o hâlâ şarkılar fısıldar içimden.
Biri küstüğünde içinden ağlar,
Bir kuş uçtuğunda sevinir durmadan.

İçimde bir çocuk var, unutmam gereken biri değil,
Beni ben yapan o masum düşlerin izleri…
Dünyanın yükü sırtıma yüklense de,
Onun gözleriyle hafifler her şey, sessizce…

Ben seveceğimi sevemedim gönlüm hoş değil,
Yoluna düştüm görmezden geldi.
Gözlerim sever bakar ardı sıra döker,
Onun sesini duydukça her şey hafifler sesizce....

Berlin. Nisan. 2025
Pevruzi Hasan