sevgili anneciğim,
bilmem hatırlar mısın,
neşeli sesini duysam saklayacağım demiştim,
karanlık eşyalar biriktirdim senden sonra,
senin yokluğunda, içimdeki eczalar hasta,
belki iyileştirirler beni düşüncesinin ortasında.

ve kalbimde çıngıraklar çalıyor anne,
mucizeli zamanlar artık yok,
ne zaman telefonum çalsa,
ambulanslar koşturuyor etrafımda,
hangi gökyüzünden düştüm bilmiyorum,
sen gülerken de ağlardın biliyorum.

evet anne, sen yaşıyorsun,
yaşasaydı babam, birlikte karanfiller yetiştirmek isterdim,
okuduğum tüm şiirler sahipleriyle birlikte öldü anne,
kalbim öldü, aklım öldü, her şey öldü,
gönlünün yokluğunda.

şimdi hep konuştuğum o simli yıldızla konuşuyorum,
sanki saklandığım toprağa yine kavuşmuş gibi,
vişne bahçeleri dolu bir bahçe istemiştim üzerinde,
nereden bilecektim ki çabucak çürüteceğini zamanın,
vişneden sesini senin.