Başıma yağsa da belâ yağmuru
Rabbimden gelmiştir, "az" der geçerim
Üstüme sıçrasa suyu, çamuru
Varsın hazan olsun, "yaz" der geçerim

Ömür bu; inişi, çıkışı vardır
Bir düzen tutmayan akışı vardır
Yufka yürekleri yakışı vardır
Yılmam yokuşlardan, "düz" der geçerim

Yürekten bakarsan içi görürsün
Kerbelâ misali acı görürsün
Ne kadar yaşarsın, kaçı görürsün?
Saymaya ne gerek, "yüz" der geçerim

Her nereye baksam dökülmektedir
Hakikatin beli bükülmektedir
Bahçelere zakkum dikilmektedir.
Hayat kokuşmuşsa "tuz" der geçerim

Kısılmaya gelmez sözümüz bizim
Kimlik aynasıdır özümüz bizim
Baharı müjdeler güzümüz bizim
Paslı zincirleri "çöz" der giderim

Gamı, kasaveti atmak gerekir
Önce öz nefsine çatmak gerekir
Söz namustur bizde, tutmak gerekir
Ölsem de vazgeçmem, "söz" der giderim

Hayat yalan olur, sen de yalancı
Ölümü aratır dinmeyen sancı
Yaz sıcağı gibi kavurur acı
Bu fasl-ı hicrandır, "güz" der geçerim

Emr-i Hak kapıya dayandığında
Gönüller hüzünle boyandığında
Acılar uykudan uyandığında
Sardığın kefene "bez" der geçerim

Nefsimi dost bilip kayıramam ki
Sesimi sağıra duyuramam ki
Uzağı yakını ayıramam ki
Kalmam bu diyarda "uz" der giderim

M. NİHAT MALKOÇ