Kalbim küçük bir kasabanın tek bırakılan evleri gibi
Her an pencerelerinden birinin kulakları büküp içe doğru süzülür

Yokluğuna hasret bıraktığı o adamın ayak uçlarında
Onunla
halen hayal kuran bir kadın olarak kaldım..

Bu şiirin asıl hikayesi kara sakalı gizli bir adama dönüşüp giden de...

Nasıl anlatayım
çok derin sessizliğin sebebini
Bir fincan kahve iyi gelir yalanına kendimi inandırmış

Ah o beni sevilmeye büyük yalancı
Göğüs mavi ilikli deniz yok
köpük olsun
kum taneleri geçsin öteki kıyıma

Bir asra meydan okuyan dağların kalbi kötü karakterlik adamlar gibi
Bir şeyler sızılaşıp gidecek uzak bir kentin
tarihi kalıntıları ile eşleşmeye

Er bir saatte doğurganlığı ile övünen annemi kızıllaştırmışım yüzünü
Öyle ki ağrım omuzlarına

Hiç bir inanca ait parçalanmam
Bütün o ışıksız ortamlardan geçip gitmek geçer aklımın ucundan

Yorgunluğunun adı kendim
Başkası ile yine kendim olmayı nasıl başlatıyorum

Bir bilsem ki..!suskunlar ne konuşacak

Ruh zarif olduğu kadar kat kat göçük altı seslerle ..

Kendi duygulanan cümleler gerekiyor dile ondan
sustum...



z.can

Zara.