Güneşin kızına selam olsun!
O, pencerene doğarken ben de deniz kıyısında bir taşın üstünde oturmuşumdur belki.
İstanbul’un martıları kanat çırpar, rüzgâr şehri dolaşır,
Senin sesin gelir uzaktan, bir de güneşin sıcaklığı…

Yağmurlar altında ıslanmak ne güzel,
Karlar altında yürümek ne hoş!
Sen ciğerindeki yanardağdan bahsediyorsun ya,
Ben de içimde baharı büyütüyorum usul usul…

Kıtaları gezsen de, uzaklara gitsen de
Biliyorum ki bir şehirden bir sokağa,
Bir sokaktan bir eve,
Bir evin penceresine düşer yine ışığın.

Hadi gel, oturalım deniz kenarına,
Sıcak bir çay söyleyelim,
Unutalım eskileri,
Üşüyorsan rüzgâra dön sırtını,
Ve bırak şair yüreğin konuşsun,
Aynalar mı? Boş ver aynaları,
Sen kendini biliyor musun, ona bak!


Şu kelimelerin şarkısını duydum sanki…
Deniz kıyısında oturmuşum,
Ayaklarımı suya sokmuşum da
Bir martı gelip omzuma konmuş gibi oldu!
Güzel bir şey yazınca dünya da güzelleşiyor galiba.
Teşekkür ederim be dostum,
Güneşi pencereme doğuran kelimelerin için!