Öyle bir adamdı Şakir, kimseye eyvallağı yok
Adamsendeci tavırlarıyla, kendine has biriydi
Kimi kimsesi de yoktu
Tek göz evde tek başına kalırdı
Bir köpeği, kedisi bile yoktu
En sevdiği şey mecmua okumak
Çay içmek en demlisinden
Bir de birinci sigarası düşmezdi ağzından
Dişleri sapsarı, saçları dağınık
Gömleği kolasız, yakaları ütüsüz
Hep aynı pantalonu giyer
Ayağında yumurta tokup kundura
Kahveye gelmeden ayak sesi gelir
Takır tukur takır tukur sanki yer feryad eder
Bir gün gelmedi kahveye
Merak etti ahali, başına bir iş mi geldi ?
Kimseyle de konuşmazdı, selam bile vermezdi
Havadis verecek bir komşusu da yok
Evinin yanı dağ bayır, en yakın ev bir kilometre ötede
Kartal gibi dağ başına tünemiş
Hayatı yukarıdan izlemekte
Bir hafta, bir ay oldu gelen yok kahveye
En sonunda Muhtar aldı azaları yamacına
Çıktı dağ bayır demeden nefes nefese
Kapısı çalındı açan yok
Cam tıklatıldı perde kıpırdamıyor
En sonunda kırıcaklardı kapıyı
Bir çocuk geldi, kısa saçlı gül yüzlü
Amcalar o amca gitti burdan dedi
Sağ omzuna bohçanın çomağını attı
Bir ay önce kuş oldu gitti dedi
Herkes şaşırmış olsa da bir esame aradı
Aradı da ne oldu bulamadı
Dağıldı evine cümle aza ve muhtar
Şakir’den bir daha da kimse haber alamadı

Ahmet YOLDAŞ İZMİR
03/04/2025