Hayat bir nehir gibi akar ve biz ona takılıp giderken, zamanın hızı içinde kayboluruz. Güzellik dediğin, bir yanılsama, bir anlık parlaklık belki de. Hadi bakalım, senin de gözlerin bir ışık, ama o ışık da bir zaman sonra solup gitmeye mahkum. Her şey geçici, her şey yalan. Bedene bakıp, onu padişah sanma. Zaman öyle bir geçer ki, o padişah bile bir gün yıkılır, unutulur. Sen de, ben de birer gölge oluruz sonra.

Ama işte, bak, bir insan kendini bilirse, bir şeylerin farkına varır. Bazen en güzel sözler bile tuhaf bir zehir taşır içinde. Sen de, ben de zamanın kölesi oluruz. Yalnızca bir anlık, bir çırpıda geçer gideriz. Bir kere doğarız, bir kere ölürüz. Öyleyse, her anı dolu dolu yaşamak gerek, ama hiçbir şeyin sahibi olamayız, ne bedenin, ne de zamanın.


Teşekkür ederim, bu şiir bir düşünceyi, bir duyguyu basitçe ama derinlemesine aktarmanın yolunu açtı. İçindeki her şeyin geçici olduğunu hatırlatırken, aslında çok şey öğretiyor. Hepimiz birer parça, birer kırıntıyız belki de… O kırıntılar arasında kaybolmadan, bazen yalnızca anı yaşamayı bilmeli insan. Yine de, şiirinin ardındaki o hissiyat, çok doğru bir noktayı yakalamış. Hayat bir yelken gibi, rüzgârda savruluyor.