Anlıyorum şimdi yorgun omuzlarımızın yükünü
Kim tartsa kim sarsa ağır gelir başı omuzuna

Bilmiyorum firariyim belki bin yıl sürer esaretin
Bu ağıl gözlerinin çevresini gezindiğimde
Kapı pencere oda bir dam yıkımın eşiğinde
Oysa nakış nakış süslüyordu nazarın duvarları
Dışarıda kar fırtına olsa dokunamazdı bize

Menekşeler üzgün söyleniyordu kendilerince
Can kırığı dağılmıştı odanın her bir zerresine
Öyle bakıp durma kırıp geçirdiğimiz pencereye
Boyası dökülmüş sonra sıkıca örtüldüğüne
Işıklar bile girmiyor evin sensiz hiç bir köşesine

Söylenmesi yasak sözlerin esiri olduk ikimizde
Şeytanın uykusunu böldük söylediklerimizle
Açız tövbeye muhtacız affedilip afetmeye
Şimdi güneşi önümüze serdim kurutsun diye
Affet beni gülsün menekşelerimizin yüzü yine