Yürüyen heykeller… her birinin gölgesi,
Karanlığın derinliğinde, birer ölüm fısıldar.
Mumyalara söylenecek tek şey;
Geçmişin hatırası ölülerin dilinde kalır.
Kâbil’den bu yana, ne bir şey değişti, ne de zaman.
Kör olanlara anlatılacak ne kaldı ki,
Kaderin pençesindeki bu zavallı insanlara?

İnceden bir sızı sarar her bir ruhu,
Yarınların arayışı, geçmişin küllerine yansıyan.
Ve menzil, her zaman aynı:
Bir ayrılık, bir yalnızlık…
Yürüdüğün yollar, her adımda bir yıkım,
Her yolda bir kayboluş, bir hüsran.

Bekledim, ama güneş bir aldatmacaymış,
Bir düş, bir hain, içimdeki ışığı öldüren.
Hayâller mi? O da bir masaldan ibaret,
Bırak, sarıldığın kollara ne anlatayım?
Zaman, bir canavara dönüşürken,
Ne doğrumu anladı, ne de gülüşlerim.
Ve her bir adımda, her bir insanla;
Yalnızca harcanan pullar… hepsi aynı boşlukta.

Tebrik ediyorum,
Şiirinde her kelime, birer kaybedilmiş zaferin hatırası gibi.
Ve her satır, birer ölümsüz mücadele,
Zamanla hesaplaşan bir ruhun yankısı.
Yürüyen heykellerin arasında,
Senin kelimelerin birer direniş çığlığı gibi.
Bu derinlik, bu kudret,
Gerçekten tebrik edilmeye değer!