İstanbul derin lügat, o ne büyük mânâdır
Zemheri bahçesinde açan gül-i rânâdır

Bir tablodur İstanbul; baharında, güzünde
Bütün güzellikleri birleştirmiş özünde

İstanbul, güzellerin kalbini yoklayandır
Hayatın sırlarını içinde saklayandır

İstanbul dendiğinde hissiyat kalkar şaha
Bu şehre âşık olan ayrılamaz bir daha

İstanbul kafeste kuş, bülbül misali öten
Onlarca hükümdara odur yârenlik eden

Asya’yla Avrupa’yı birleştiren köprüdür
Üzerinden attığı Bizanslının kibridir

Türkiye bir bedendir, İstanbul içinde can
Yaşayan bir tarihtir cami, çeşme, saray, han...

İstanbul hakikattir, gayrisi hep yalandır
O ki bedeni aşıp kalplere yol bulandır

İstanbul’da yaşamak talihtir, imtiyazdır
Üstünde yaşamaya yüz sene bile azdır

Fatih’in emaneti, hisarlarda bir burçtur
İstanbul serlevhadır, hem sebep hem sonuçtur

Yahya Kemal’e "Aziz", Necip Fazıl’a "Can"dır
İstanbul gençlik çağı, büyük bir heyecandır

Yedi tepe üstünde hayatın incisidir
Güzellik yarışında dünya birincisidir

Sadra şifa vermekte kubbeler, minareler...
İstanbul’dan uzakta iyileşmez yareler

İstanbul nikâhımız, ebedî Türk vatanı...
Ona sahip çıkmazsan incitirsin atanı

Bolluk ve berekettir, bir ebr-i nisandır o!
Cenab-ı Hakk’tan bize büyük bir ihsandır o!

M. NİHAT MALKOÇ