Bana yaşarken ölmenin,
Ne olduğunu gösterdin,
Sol yanımı toprağa verdim sayende.
Senden ayrıldığımız gece,
Ümitlerimi alıp aya fırlattım,
Belki her gece doğmasada,
Doğduğunda görüp te ,
Beni hatırlarsın diye.
Yok ettin varsayımlarımı,
Oysa ben başımı dizine koyup ta,
Sana anlattığım, düşlerimi,
Sen’inde bir gün rüyalarımızın,
Gerçekleşecek dediğini hatırlarım.

Ama bir anda her yer,
Grinin elli tonuna bulandı ?
Artık nemli gözlerle izliyorum hayatı,
Sustu gökyüzü, Güneş ise gündüze,
İçime attığım dert kervanı oldun,
Şimdi kendimle kavgalara başladım,
Sebepsiz yere herkese takılıyorum,
Kendimle iç hesaplaşmalarım,
Bir bitmiyor ki,
Ansızın içimi kararttın,
Şimdi simsiyah her yer bana,
Artık bende anladım,
Tamiratı mümkün olmayan
Hiç bir cazibesi kalmamış bir aşka,
Esir tutuklu kalmışım.

Şimdi aklıma gelen bütün,
İhtimallerin bitmişliğini izliyorum,
Nemli gözlerimle,
Dünya bana artık parçalı bulutlu,
Neden gecelerin karanlığı,
Kalbime çöktüğünde,
Hüzünler bana yarenlik eder ki?
Neden uyumak isterken sol yanıma,
Acıların hançeri batar ki?
Tahammüllerimin bitmişliği içinde,
Yok olmuşum sensizlik denizinde
Bir yelkenli gibi savruluyorum,
Sonsuz okyanuslarda,
Bir aşk rüzgarında,
Bir kara yazgı peşinde.

Hayatta her aldığım darbe,
Ve yediğim her fırtına,
Beni daha beter sönmeyen,
Alevlere sürüklerken,
İçimdeki hüzün ve toprağa gömülmüş,
Bir çiçek bir çınar gibi ,
Suskunluğumun yanlışlığımın ,
yalnızlığımın izlerini,
Taşırım sensiz gecelerimde.
Dudağımdan dökülen,
Sessiz çığlıklarım ,
Gözlerimde ise hasretle,
Gizli bir bekleyiş,
Umutlarımın tükenmişliğimin,
İzlerini taşır bedenim.
Hayatımın her anının her saniyesinin,
Keyfini çıkarmak yerine
Beni olduğum gibi,
Seven birini aramakla da,
Geçirmiyorum günlerimi,
Yalnızlığımı sevmeyi,
Sen öğrettin bana.
Ayrılığı sen istedin!

Hüseyin Çelik 11.11.2011