YEMİŞİM SÖZLERİNİ....

Yemişim yıldızlı sokaklarını, süslü caddelerini
İsmi büyük puntolarla yazılı isimli şehirlerin, büyüklüğünü yemişim
Topuğu gelmesin ha yere kadınların, aman eli incinmesin, değmesin suya sabuna
Çuval çuval arpa vurduğunu görmüşüm sırtına Ayşe kadının
Kalıç, kürek salladığını ot ile toprağa
Yemişim çalımını kırıta kırıta yürüyen Veronika’nın
Moda deyip yırtık jeans’ler giyen Asude’nin
Bir milyonluk havasını yemişim
Çürük diye atılan, kokar diye burun kıvrılan, yiğidi namerde muhtaç kılan soğanın, yanından geçilmeyen havasını yemişim.
Bak hele sen, şu kofik’in içi boş laflarına
Çala çırpa diktiği şu villaya bak
Bir kuruşa kurşun sıktığı günleri bilirim
Milyara milyar demeyen egosunu yemişim.

Eşekten inmezdi, şimdi binmiş jeep’e
Bağır çağır egzozu, dağdan inmiş şehire
Kasketini hor görür, köylü Mehmet efendinin
İndirmediği başından, fötür’ünü yemişim.

Ben Anadolu’yum aga, dağlarımda bitmez dumanım
Gezer kuzularım ovalarımda, çayır çimenim bitmez
Ses olur köylerim, akar pınarlarım binbir gözelerden
Sözüme söz söyleyenin, harflerini yemişim.