Nemrudun ateşinden, halâs buldu hanifâ.
İnancıyla olundu, yaratana halifâ.

Gözyaşları içinde, vatanından ayrıldı.
Lânetlenmiş nemrutdan, dostlarıyla sıyrıldı.

Kervanlarla yürüyüp, vardılar bir şehire.
Canlarını kattılar, billûr gibi nehire.

Temâşa eylediler, uzaklardan evleri.
Yenilgiye uğratıp, kehkeşânda devleri.

Köşkleri gezindiler, şaşırdılar olana.
Bir anlam veremeden, gözlerine dolana.

Zilleri vuruyorlar, belirli bir ritimle.
Defleri çalıyorlar, yanlarında kudümle.

Halka olmuş oturmuş, çırılçıplak erkekler.
Üçbeş çocuk soyunmuş, bakışları ürkekler.

Bir sapıklık gördüler, eşi benzeri yoktu.
Öyle refah bir belde, hazineleri çoktu.

Bir başka pencereden, kadınları gördüler.
Onlarda çırılçıplak, sapıklığı ördüler.

Gün batımı başlayıp, gün doğuşu bitiyor.
Bu bir gelenek olup, geleceğe yetiyor.

Lût’u görevlendirdi, İbrahim-i hanifâ.
Doğru yola çağırıp, olasın sen nebiya.

Çok uğraştı onlarla, hiç yola gelmediler.
Yaratanın gazabı, çok azim bilmediler.

Yıllar geçti evlendi, onlardan bir kadınla.
Doğru yola erişin, insan olan adınla.

Sodomun efendisi, berişâ geldi bir gün.
Lût’a nidâ eyleyip, üzdüğün yetti her gün.

Oturup ağladı lût, yalvardı Yaratana.
Helâka düçâr eyle, dertleri aratana.

Sodom ve gomorenin, ömrü hitâma erdi.
Yüce yaratan Allah, iki melek gönderdi.

Bir ikindi vaktinde, beyaz libaslar giymiş.
Sodomun caddesinden, misafirler gelirmiş.

Sapıklar bunu gördü, düştüler arkasına.
Bütün gözler bir olup, takıldı hırkasına.

Lût’un evine geldi, Tanrı misafirleri.
Kimse durduramadı, bu azgın kâfirleri.

Lût’a dedi melekler, biran önce ayrılın.
Sodomdaki azabın, şiddetinden sıyrılın.

Lût’un hanımı artık, helâk olanlardandı.
İki kızı tertemiz, halâs bulanlardandı.




...............................Kardelen26