Ey kelâmın kanaviçesini dokuyan, harflerin boynuna hasret ilmeğini dolayan şair!

Sen ki göğsünde bir kuş ölüsüyle gezersin, renklerin intiharına şahitlik edersin. Sen ki, şehrin kalabalıklarıyla değil, yalnızlığıyla aynı sofrada oturur, sokakların sessizliğinde yankılanan kendi suskunluğunu dinlersin. Yüreğinin kuytularına birikmiş sözler, gecenin en uykusuz saatlerinde ellerini ovuşturur, ses olup çıkmak ister. Lakin sen, bir duvar gibi, bir set gibi, kendine susarsın.

Ve işte, suskunluğunda ne çok hasar var! Dağlar devrilmiş zihnine, aklın uçurumlardan yuvarlanmış. Kendi içine dargın, kendi varlığına küs bir kadın olmuşsun. Lakin bilesin ki, her küskünlük bir barışmaya gebedir. Her çöküş, ayağa kalkmaya bir vesiledir. Çünkü ruh, kendi kayıplarını tanıdıkça büyür; insan, kendinden geçtikçe kendine döner.

Sen diyorsun ki: "Benim yaşadıklarım bu şehir tarifine uymayan bir yaşam biçimi."
Ve ben diyorum ki: Şehirler insanı kuşatamaz. Zira insan, kendi içindeki şehri taşır nereye giderse… Bir harabe de olur o şehir, bir çiçek bahçesi de. Lakin unutma! Harabelerden yükselen ses, bazen en kadim hakikatin yankısıdır.

Sen diyorsun ki: "Usul boylum dedim, bir taş attı kuyuya zebaniler."
Ve ben diyorum ki: Kuyular taşla dolmaz, zira her atılan taş, suyun bağrında kaybolur. Ama yine de bil ki, kuyuların dili vardır. Suyun hafızası unutmaz. Atılan her taş, bir gün bir yankı olup geri döner.

Sen ki, onunla sevildin ve onun gözlerinden hürmetle öptün… İşte, sevgiyi bilen, hürmeti bilen kişi, kaybolmaz. İnsan, bir gözde kaybolursa, orada yeniden var olur. Çünkü sevgi, kaybolmak değil, bulunmaktır. Çünkü hürmet, unutuş değil, hatıradır.

Öyleyse ey şiirin kederiyle pişmiş şair!
Bir gün dökülen bütün kelimeler, bir araya gelip seni sana anlatacak. O vakit anla ki, kendine küs insan, aslında en çok kendini özleyendir. Ve özlem, en nihayetinde vuslatı çağırandır.