ÖZÜM YIYKANDI

Yağmurum kalmadı sularım kaçtı,
Baskın yedim hududum da delindi.!
Göçümün yolun da çamurlar çıktı,
Yetirdim büyüttüm, benden çalındı.!

Yorgunluk baş verdi, umut dağıldı,
Şansımı zorladım, boynum eğildi,
Dağlarda ceylanım vurup sayıldı,
Yaralı döşümden, akan kanımdı.!

Yeminler heybemde derya gibisi,
Dişlerim söküldü, bütün serisi,
Ömür de ısrarım, kader delisi,
Başım kabak, ayak yürür yalındı.!

Alevler ortasında, bittim tükendim,
Depremler atlattım, hiç de bıkmadım,
Devleri alt ettim, yoldan sapmadım,
Dik durdum eğilmem, temiz alındı.!

Sırtıma vurulan yükümle yaşam,
Sırtımda hançerim hissini alsam,
Feryadım olmadı yangında kalsam,
Yanıyor ataş, alevi’dir anıldı.!

Sataşan çok oldu yangın yerime,
Kelepçe vurmadım söyler dilime,
Açıkça söyledim özgün kelime,
Bu bir deist tam da böyle sanıldı.!

Özümde insanlık, yolumda şah var,
Yalanım olmadı, edemem zevar,
Miadı söylüyor, degil ki kibar,
İnsanım hatalı, özüm yıykandı.!

08.03.25 / Saat 09,40
MİADI (Mehmet AY)