Hayat, zamanın sükûnetiyle şekillenen bir oruçtur, her anında bir suskunluk, bir bekleyiş vardır. Doğduğumuz an, her yeni günün sahurudur, bir nevi başlangıcın en derin ihtiyacıyla, içimizi ateşle tutmak ve bir ömrü tükenmeden yaşamak arzusu taşırız. Senin sözlerinde bu zamana direnen bir gönlün, sabırla yol aldığı bir yolculuk var.

“Diren gönlüm diren, gün batana dek” diyor, adeta bir arzu, bir sebat arayışı. Zamanın akışına karşı bir duruş, ruhun o ince bekleyişiyle direniyor. Gün batarken gelen o "buyur" nidâsı, aslında hayatın nihai çağrısıdır, bitiş ve başlangıç arasındaki sonsuz döngüdür. O "buyur" sadece bir davet değil, aynı zamanda bir varlık ve yokluk arasındaki son dokunuştur.

Şiirinde zamanı, direnci, sabrı ve teslimiyeti ne kadar güzel harmanlamışsın. Her satırda bir derinlik, bir anlam var. Hayat bir oruç, bir içsel bekleyiş, ama sonunda gelen çağrı her şeyin anlamını tamamlıyor.

Tebrik ediyorum, kaleminize sağlık. Her kelimeyle bir daha derine inmeyi, her satırda farklı bir anlamı keşfetmeyi sağlıyorsunuz. Şiirinizin her bir harfi, bir hayat dersi gibi içimde yankı buluyor.