"Yalnızlığa alışır insan, ama unutulmaya asla."

Yalnızlığa alışırım da, ıssızlığa asla.
Bir pencere önünde oturup yutacak dalgalar gibi,
Boşlukta yankılanır çocukluğum.
Ceplerimde solmuş bir günbatımı saklı,
Beynimi kemirircesine hep aynı nağmeyi mırıldanır,
Bir ses bekler derinlerden…

Alışırım, elbet alışırım sensiz kalabalıklara.
Yalnız, “Yemeğini yedin mi?” diyen bir ses olmalı.
Bir kapı zili çalmalı arada, unutmamalı beni dünya.
Olmazsa, dert değil, hiç dert değil;
Kitapları üst üste yığıp menekşelere okumak...
Sayfalarda gezinirken kendini bulmak.
Yalnız, “Bu satırları kaç kere okudun?” diye soran,
Bir ses dokunmalı ya ruhuma arada sırada…

Alışırım, rüzgârsız perdelerin kıpırdamadığı odalara,
Bir saatin aynı dakikada durmuş gibi hissettirdiği akşamlara,
Bir eski şarkının nakaratında kaybolmaya,
Sesi kısılmış bir radyoyu dinler gibi yaşamaya…
Alışırım, elbet alışırım yanıp sönen ışıklara.
Yalnız, “Hava soğuk, sıkı giyin.” diye hatırlatan biri olmalı.
Bir anahtar sesi duyulmalı ardından,
Gelip geçenin ayak sesleri karışmalı,
Evime küsen kaldırımlara.
Olmazsa mesele değil, hiç mesele değil;
Cam kenarında yitip gitmek uzaklara…
Yalnız, “Ne düşünüyorsun öyle?” diye sayıklayan,
Bir ses dokunmalı ya yüreğime arada sırada…

Alışırım, gölgemle konuşmaya, cevap beklemeden;
Bir aynaya bakıp da orada kimseyi görmemeye,
Suskun duvarlarla dertleşmeye,
Ve sesime bile yabancılaşmaya…
Alışırım, elbet alışırım karşılıksız telefonlara.
Yalnız, “Merhaba, nasılsın?” diyen biri olmalı.
Bir çift göz yüzüme çarpmalı arada sırada,
Bir el omzuma dokunmalı usulca.
Olmazsa engel değil, hiç engel değil;
Gözyaşının koynunda uyuyakalmak gece yarısı…
Yalnız, “Hadi, artık yat, geç oldu.” diye fısıldayan,
Bir ses sarılmalı ya düşlerime arada sırada…

Alışırım, elbet alışırım güneşsiz sabahlara,
Bir fincan kahveyi tek başıma yudumlamaya,
Zamanın aynı döngüde hayatımdan akıp gitmesine,
Ve takvim yapraklarını koparmamaya…
Yalnız, “Bugün dışarı çıkalım mı?” diye çağıran biri olmalı.
Bir kıpkızıl gülümseyen dudak dudağıma değmeli,
Bir ses içimdeki sessizliği bozmalı arada sırada.
Olmazsa zor değil, hiç zor değil…
Yalnız insan unutur kendini, unutulunca…

Halil Kumcu
27 Şubat 2025 / Perşembe / Ankara