Uzak Şehir

Uzak şehrin yitik çocuklarıydık biz,
sokak lambalarının titrek ışığında büyüyen.
Ayazda üşüyen ellerimizle
hayallerimizi ısıtırdık.

Bir harabe gibi dağılırdı evlerimiz,
çatlak duvarlarında yankılanırdı sessizlik.
Kimsesizliğin koynunda uyurduk,
rüyalarımız bile yetim kalırdı.

Uzak şehrin
yitik çocuklarıydık biz,
adımız unutulmuş,
hikayemiz yazılmamış.
Yine de umut ederdik,
çünkü umut,
en çok kaybedenlere yakışırdı.

Her sabah güneşe bakar,
bir şeylerin değişeceğine inanırdık.
Fakat güneş hep uzakta,
biz hep gölgede kalırdık.

Uzak şehrin
yitik çocuklarıydık biz,
yolları olmayan,
çıkışı bulunmayan bir haritanın
bilinmeyen noktası.

Ama bir gün,
yitik olanların buluşacağını biliyorduk.
Ve o gün,
her şeyden arta kalan biz,
bir hikaye yazacaktık,
uzak şehrin ötesinde.

05.02.1997- Fethi Akın