son vargit çiçeğinin elvedasıdır yüzümüz
artık burada eğlenemeyiz
yıldızpoyrazlar yırtsın önlüklerimizi
sevginin haddesinden, sineden geçmişiz
mesele mi
şegafımda saksağan kuşları oynaşıp zıplaştılar
ürperi esince maviliği yiten rüzgar yeşile
uçtular
neyse ki gönlüm rızkını kapmıştı gagalarının ucundan.
buranın soğuğu anlar hisleştiğimizi, ayıplar
bense nazende vücut
körebenin dalgın oynanmadığını öğrendim senden
üç sene sonraya çeyizleyeyim diye düşlerimi
çiselenir kum saati, çarçabuk, salkım saçak.
gücünün yettiği merhamet
her seferki karganın bu kezliğine yabancı lisanı gibi
ünledi sahilikten, kaçamak
yaratılmışa mevcudat kafi gelmiyordu zihnimde

çiçek kopar, çiçek kokar; karşıdan gelene “sen” denir
gözleri boş bekleyene adam deli misin sen denir

sırtımızı keşiş dağı’na veririz
dökülmeyen zülfündür rehberimiz
bakır sattıranı koyarız peşimiz sıra bu kez
pontus yuksinus’u adım ve kulaç
çünki o kadar latifiz
çünki o da o kadar hırçın ve safir
o da yalnız ve salaş.
mümkünsüzün bakire cihetlerini öğrendim senden
geç yahut güç olsun, nevbahar ya güz olsun
mesele mi
böyle sevmek de olur.
tanburî cansız bir sadadır post’a mezcolurken
düşmanın okşayarak uyutur kabarık tüylerini
sende bir tayyörü bende çocukluğu berkiten mevsimin
en soğuk bucaklarından kurtulagelmiş hasatın
vahim sessizliği ayak sürer ruhun tarhında
gene de çınarın kabuktan ve göğdek gövdesidir göğsümüz
altında sana “sen” adını verdiğim çınar, ilhamsızca
neden sonra süsüne takışmış
tüyleriyle, halesiyle kıvrılır yastığa yatsıleyin
halesiyle ay zeval bulur
mülahazalar sevgine kafi gelmiyordu zihnimde

çiçek kokar çiçek kopar, karşımca gelene “sen” denir
gözleri boş bekleyene adam necisin sen denir

Halil İbrahim AYDIN