HAYATA DÖNÜŞ

Dünyadan bihaber
insanlardan uzak
kuytu köşelere sakladığım
suskun yüreğime ne yaptın

Hayallerimi
kuşların kanatlarında yolcu etmiş
sırt dönmüştüm
kendime, kalabalıklara, cihana
gülüşünle dudağımın kıvrımına,
kirpik uçlarınla gözlerime umutlar ektin

Dağbaşı yalnızlıklarına sürgündüm
anamın şefkatli dizleri bile gurbetti bana
yüreğinin yamaçlarına vurgun,
titrek göğsünü başıma sıla ettin

Soğuktum, borandım, ayazdım
zemheriydim
çekilmişti ruhum
bin yıllık uykusuna
mağaramın kapısını aralayıp
güzel gelişin, tatlı canınla
uyandırdın sonsuz bahara

Bahçemde çiçekler çürümüş
göğümde kuşlar ölmüştü
tadı yoktu envai çeşit nimetin
zarif avuçlarınla sunup zehri bal ettin

İnancımı yitirmiştim
kaybolduğum çıkmaz sokaklarımda
nereye olduğunu bilmeden
asırlardır savrulan yorgun adımlarımı
kabına sığmayan mutluluklara gebe bıraktın

Lügatımdan silinmiş aşka dair sözcükler
harabeye dönmüştü evim
dönmez dilim
bilinmezdi kimliğim
küflü zamanların bozuk saatlerinde
yarım ağız sayıklardım harfleri
buruk kelimeler
his yağmurunda yunup paklandı
dize dize döküldü kalemimden
tamamlandı noksan olan ne varsa
sen ahraz gönlüme ne yaptın

Sokak lambalarının cılız ışığıydım
bağrımda büyüyen kurşunî bulutlar
renkleri taşımazdı asumanıma
azık etmiştim hüznü gecelerime
mağrur yalnızlığıma ne yaptın
beni umut dolu hayata hapsettin