Sevda Ateşi

Gönül düşmüş bir ateşe, yanar da durur,
Aşkın hasret rüzgârıyla savrulur, kurur.
Yağmur yağsa, kış da gelse dinmez acım,
Canan’ı beklerim, geçmez bu sancım.

Sevda yolunda sarhoş olmuş beden,
Damar damar özlem akar içten.
Can kuş misali uçar hayale,
Hasret çökmüş tüm masallara bile.

Ateş düştü bir kere gönül tahtına,
Kış soğuğu bile vurmaz artık cana.
Yağmur serpilse de sönmez bu hâl,
Sevda denen şeymiş en büyük masal.

Beden yorulsa da gözler uykuda,
Can, Canan’ı arar yine umutta.
Damar damar akar hüzün içinde,
Aşkın yolu bitmez, düşer izinde.

Sarhoş gecelerde hayalin büyür,
Hasretle yoğrulan can her an ölür.
Yağmur olur akar gözden düşler,
Gönül, ateşte pişen bir kader.

Ah sevda, neyleyim seni, söyle!
Kış bahar olur mu, hayaller böyle?
Aşk dediğin bir yangın, bir fırtına,
Gönül yanar, düşer yine darlara.