Cevapsız sorular söndürdü sokağımın tüm ışıklarını.

Babamın "oğlum her insan bir dünyadır” dediğinde anladım düşlerimin koca bir şehir olduğunu...

Düşleri yok edilmiş bir şehirde,
düşler kuran bir çocuğun kurduğu cümleler kadar,
düşlerinde onur duydu kırdığınız kalemim...

Düşlerim birazdan son oyununu oynayacak,
avuçlarıma emanet ettiğiniz gecenin karanlık perdesinde...

Daha ilk perdede
yırttığınız düşlerimi gördüm
kaldırım taşlarının arasında,
hemen yanında,
ömrümün ilk hecesi yazılı olan kağıdın ucuna basıp geçti dilim
"eyvah" diyerek...

"Olsun" dedi gözlerim "eyvah" demek de vardı...
"İyi ki" dediklerime "keşke" deyip,
ömrümün son hecesini düşünerek,

annemin attığım ilk adımı anlattığı odanın
ışıkları yanarken yaktınız sonraki tüm adımlarımı...
Ben "canınız sağ olsun" derken
okudum bütün şiirleri,
oysa nasırlı bir elin tuttuğu ekmeğin kırıntısı
ve o kırıntının düştüğü toprak kadar değerliydi
sizin görmediğiniz ama görenlere umut olan umutlarım...

Tükenmez kalemin
tükenmeyen mürekkebi ile yazıldı sanıyordum bütün şiirler,

umudumu anlatan cümleye geldiğim zaman anladım,
mürekkep ile yazılan her hecenin
bir damla su ile darmadağın olduğunu...

Tarihimin yazıldığı papirüs kağıdının
köşesini yakarak aydınlattığınız odalarda,
gözlerinizden akan timsah göz yaşlarınızla
damla damla dağıttınız şiirler gibi umutlarımı...

"Olsun" dedi ellerim,
kader demek de vardı.
Kalemime eyvallah deyip
ömrümün ilk kelamını düşünerek

oysa anlatmak istiyordum bir sokak lambasının altında
zemheride cayır cayır yanan düşlerimi
demlenmiş beni ,benliğimi....
anlatmak istiyordum
aydınlık bir dünyanın hayalini bu sokakta,
bir sokak lambasının altında nasıl kurduğumu...

Anladığınız bir cümlenin bir kelimesi kadar
anlamadınız, umursamadınız anlattıklarımı...
Sırtınızı dönüp gittiğiniz her bir cümlemi
cehenneme çevirip yaktınız İbrahim gibi beni...

"Olsun" dedi imanım,
"yan" demek de vardı küllerime "zerre" deyip
ömrümün ilk cümlesini düşünerek...




20/02/2025 sakarya