0
Yorum
11
Beğeni
5,0
Puan
163
Okunma
Parçalanmış bir kitabın sayfaları gibi
Rüzgârın önünde savrulmak, ne garip...
Nefes alan, kalbi atan bir ölüyü görmek gibi,
Bir dokunsan, içimde bir çığ kopacak.
Belki seni, beni, bizi savurup
Karanlığa hapsedecek.
Kim bir ışık yakar bize?
Kim çıkarır bizi tekrar aydınlığa?
Umut yok,
Çaresiz bu bekleyiş, ölüm gibi...
Bir savaş gibi parçalanmış dört bir yanım.
Sessiz, çaresiz, hiçliğin ortasında
Elimde bir asa,
Sürerim bu canı ordan oraya...
5.0
100% (1)
