Dokuz Şubat İki Bin Üç

dokuz şubat iki bin üç
fırtınalar içinde ki gün
kar
ayaz
buz dağları
kafam sıcak
yüreğim alev alev
bağladım kemerini kaputumun
içine gizlenerek seni de içine alarak düşlerin
bıraktım kendimi sensiz senle
bağrı yanık annelerin sokağına
viranelerine daldım Anadolu’nun
kendimde olmadan
kar
ayaz
donuk gözler
elinde sıtıl
kendisi ağıt ayşe nine

dokuz şubat iki bin üç
havalar kuduz salyalı
ipini koparmış deli rüzgar
bıkmış usanmış
senli kalplerden
sensiz beyinlerden

seni unutmak için
senle bıraktım mahzunca kendimi
virane köylerine Anadolu’nun

örtülmüş
karla
gelinliğini giymiş yokluğunla
ne acılara şahit
ne acılara bekçi
harabelerden arta kalan
harabelere gebe olan senli sensiz zaman

unutturdu beni bana bensizlik
unutturdu seni ak sakallı davut dede
unutturdu seni yakılmış evler
unutturdu seni yağmalanmış bağlar
unutturdu seni yakılmış ormanlar
unutturdu seni sahipsiz köyler
unutturdu seni kara yazmalı mihriban gelin
unutturdu seni alinin öksüz çocukları
unutturdu seni bana
kan izleri

yazmak çizmek istiyorum gördüklerimi
haykırmak bağırmak…istiyorum olanları
anlatmak istiyorum yaşadıklarımı
yaşadıklarını

yaşananları
yazmak istiyorum düşüncelerimi
nafile
engel var
tel örgü
set var
korkuyorum gücüm yok
imkânlar el vermiyor
bakıma muhtaç çocuklarım var
içimde boynu bükük mumyalanmış varlığın var.........


abdulrızak kılıç
suskun sevda