Yağmur sonrası,
yaprağın güneşte kuruma mesafesi gibiydi
vuslat..

Hiç bir fidanın dalına kelebekler konmaz,
hep kuşların yükünü çekerdi minik kolları..

Filizlerinde ölümü biriktirip;
eşit miktarda hasret dağıtırlardı,
öksüz ve yetim çocuklara..

Hiç birinin acısı diğerinden daha az değildi..

Bazıları siyah yazılı beyaz bir taşa bakıp,
gözyaşı dökerdi.

Bazıları da GÖNÜL RENGİnde kurdelalar
bağlardı dilek ağacına..

Kız çocukları kendi saçlarını tarayamaz,
erkek çocukları bağcık bağlayamazdı..

Boya kalemlerinin hepsini masaya dizer ama,
yaptığı resimleri sadece yeşile boyardı..

Çöpten adamların yüzleri güler,
Dalsız papatyalar açardı çimlerde..

Benim boş sayfam kalmadı..
hepsini karaladım.

GÖNÜL RENKlerimde bir gölge ağırlığı...

Çocukluğum vurgun bir güneş gibi,
kara bulutlara yenildi.

Al bu yağmurları gözlerimden,
Ben güneşi özledim.

BEN GÜLMEYİ ÖZLEDİM...