Mangalda külünüz yok yüreksiz kansızsınız
Gidecek kapınız yok rotasız yönsüzsünüz
Oturacak oda yok çatısız hansızsınız
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

Sessizliğim silahım gözlerim kurşun sıkar
Satırlarım yılanı deliğe geri tıkar
Fitne tohumu atsan izimden güller çıkar
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

Ağzınızda yalana kargalar yuva yapmış
Yürüyün de görelim fiyaka hangi çapmış
Havanızdan geçilmez pantolon delik cepmiş
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

Kapıma köpek etmem havlar havlar durursun
Dilinden köpük saçar hırsından kudurursun
Salyalarını sil de belki göz doldurursun
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

Açlıktan ağzın kokar aşın yokki tavanda
Ahlaktan dem vururlar namussuzluk tavanda
Ne dostların dürüsttür ne mertlik var davanda
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

Ar damarı çatlamış şeytan yüzlü siması
Ayağıma paspastır ceketinin yaması
Avcuna tükür yala Arjantin’in laması
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

İsrafil çalar elbet yüce divan surunu
O mizan kurulur da çözer bütün sorunu
Ulan Allah’tan korkmaz firavunun torunu
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz

Bıraktım Ürsün itler yürüyen kervan bizim
Keser döner sapından döndüren devran bizim
Gülruba konuşursa seyirlik harman bizim
Doğruyu söyler diye kelamımdan ürktünüz
Şair olurum diye kalemimden korktunuz