Seni düşünürken,
bir çift güvercin yükselir Ankara Kalesinden,
özgürce kanat çırparlar gökyüzünde,
Şubat’ın dördünde.
Ve iki sevgili oturur surda yan yana,
gözleri geleceklerine dalar,
o anda lirik bir şiir fısıldar rüzgar,
bir el tutar kaderlerini yeniden yazmak için,
yüreklerini sevda ateşine atar,
alev alev yakar.

Seni düşünürken,
renkler raks eder beynimin her köşesinde
ve bahar olur düşüncelerim
içimdeki çocuk en güzel kır çiçeklerini toplar
demet demet sana sunar,
ve taç yapar papatyalardan,
saçına takar.
Seni düşünürken,
iki gölge yürür İzmir Caddesinde el ele,
sağanak başlar o an başkente
aşkları yıkanır nisan yağmuruyla,
arınır günahlardan
ve ıslak düşünceler sevişir o an beyinlerinde
Islak dudaklarının eşliğinde.

Seni düşünürken,
iki sevgili oturur Seymenler Parkında sarmaş dolaş
ağaçlar gölgelerini saklar
gölgeleri tenlerinde nefes alır
ve biter bitmez dedikleri hasretleri
birbirine değdiğinde sıcak nefesleri

Seni düşünürken gülüm,
Cenneti hayal ederim de ben;
nedense hep cehennemi yaşarım