Çalıştım,
çocuk büyüttüm hevesle
Hayatım geçti dört duvarlı kafeste
Yürüdüler, büyüdüler, koştular
Onları seyrettim bin bir hevesle
Sonra okuttum onları
Yaşadım evlendiler mutlu anları
İyi günde , kötü günde boş kalmadı yanları
Şimdi uzaklarda kalan ben oldum
Su istedim vermediler
Acıkınca biraz daha dur dediler
Kendileri pişirip,
çocuklarıyla yediler
Kalbi kırık, mutsuz kalan ben oldum
Zaman geçti ayaklarım tutmaz oldu
En sevdiğim
dost kanepem oldu
Sevdiklerim
zamanla gelmez oldu
Şimdi kapılara bakan ben oldum
Bir gün benim de bacaklarım tutmayacak
Kaçacağım zorluklardan, köşe bucak
Mustafa’m, senin halin kim bilir ne olacak?
Şu koskoca beden ve yüce ruh
Hiç yaşamamış gibi, belki de yalnız kalacak
Mustafa GÖLCÜR 19.01.2025