ÖLÜME RAMAK KALA
            Yusuf Yılmaz
      
Bir başıma kaldım öylece bu akşam
İçimden sessiz çığlıklar  attım
Burnumdan gelen kan durmadı
Ölüme öylesine  yaklaştım ki
Buzdolabınından  aldığım  buz
İmdadıma yetişti
Binlerce yıl öteye gittim sanki
Azrail naz yapıyordu bana
Dur gardaş
Bir nefes alak dedim!
Pantolonumu  giyer giymez
Hanımla birlikte
Soluğu  hastanede aldım
Beyaz bir kelebek
Değdi  yarama
Gözlerim açıldı
Şükrettim Tanrıya
Eve geldim
Hiç bir şey olmamış gibi
Kaldığım yerden  devam ettim yaşamaya
Ne mal ne mülk  ne  de hesap
Ölümün içinde bir hiçmış
Meğer ölüm  uzaklarda
Fakat  kolumdan  hiç ayrilmazmiş
Ölüme  hiç bu kadar  yakın olmamıştım
Anladim ki biz ölümü düşünmüyoruz
Fakat o bizi düşünüyor.
Yine anladım ki
Ölüm yaklaşınca
İçime damla damla korkular  birikiyor
Bir el beni kaldırıp karanlığa dikiyor
Başka bir el beni kaldırıp ordan
Güneşin  karşısına  çıkarıyor.
Belki de bana hazır ol diyor.
Kovala kovala
Biraz daha kovayla
Bir işim daha kaldı
Ondan sonra
Bu yalan dünyayı 
Bırakacağım sana...