Istırap içindeyim olduğum yerde daralıyorum
Çabuk uyutun beni uyanamayayım
Hiç bir şey, hiç bir şey hissetmek istemiyorum
Al benden şu en büyük lütfunu tanrım

Kapansın bilincim mecnun eyle beni
Yanına al beni
Ben nasıl taşırım böyle bir yük
Ben zannettiğinizden daha zayıfım

Puslu bir camım
Sürekli korkan şüpheyle yaşayan
Daha bebeğim ben savunmasızım
Biliyorum etrafıma ördüm koza ama ben hala aynı tırtıl

Ağlamam zannedersiniz siz
Lakin ben hep içimden ağlarım gözyaşı dökmeden
En son ne zaman göz yaşı döktüm hatırlamıyorum
Çünkü hep içime ağlarım

Ağlarım bende siz insanlar gibi
Oysa siz bana yakıştıramadınız insan olmayı
Bende severim her kul gibi
Benimde duygularım vardır insan gibi

Çok kibar biriydi bizim tırtıl
Lakin çok zarar gördü bundan
Şimdi kalın bir kozada bir başına
Kimse sormaz niye bu koza?

Kan emmiş insanoğlu
Kana kan kardeşe kardeş
Yok benim gibiler için huzur
Çünkü biz hayatın şakalarıyız

Alışmışken ra’deye
Bazen öyle bir yara açıyorsun ki hayat
Ağlayasım geliyor ama
Aldın yaşlarımı benden