Hala ses, seda yok, yılgın umuttan
Bir farkım kalmadı, cansız anıttan
Mum misali, damla, damla döküldüm.
Düşen yağmur gibi, yorgun buluttan.

Ayın ışığında, yoklarken seni
Bulutlar içinde, saklarken seni
Şafağı özleyen, güneş gibiyim.
Karanlık gecede, beklerken seni.

Yüreğim hissetmez ayaz kışını
Giden akıl gerçek sanar düşünü
Gelip geçen mevsimleri şaşırdım.
Zamansız uçurdum, gönül kuşunu.

Acıları tad eyledim kendime
Kedersizi ad eyledim kendime
Huzuru ararken yalan dünyada.
Umutları yad eyledim kendime.

Ne fayda, gerçekler, saklanamıyor
Günahlar ruhlarda, paklanamıyor
Değeri kalmamış, sevgi, saygının.
Dikeninden güller, koklanamıyor.

Ortak olan yoksa keder, neşene
Dostluk mezarını deşen, deşene
Kalp gözüyle bakar isen görürsün.
Gözlerden, gönülden düşen, düşene.

Yalan dünya döne, döne yorulmaz
Gönül sevdiğine küsmez, darılmaz
Başka yerde boşa çare arama.
Kalp yarası ilaçlarla sarılmaz.

Yürüyen yetişmez, önde koşana
Bentler engel olmaz, coşup taşana
Böyledir kanunu, yalan dünyanın.
Vadesi dolarak, göçen göçene.

A. Kadir YALDIZKAYA