Alışmak ne kadar zor.
Zaman alıyor zamansa her şeyi.
Yıllar yaşadıklarını zamanla silip gidiyor.
Bazen bir hüzün bazen bir hıçkırık.

Bazen acı bir tebessüm beliriyor gözlerinde.
Yaşadıkların yaşatmaya çalıştıkları.
Karşısında çaresiz kala kalıyorsun.
Sabır diyor şükrediyorsun haline.

Günler aylar yıllar geçtikçe olgunlaşıyorsun.
Sen olgunlaştıkça saçlarında karlar yağıyor.
Sakallarında aklar bir bir doluyor.
Zaman her şeyi alıp gidiyor ömründen.

Olgunlaşıyorsun zamanla bedenin.
Gözlerin yoruluyor hayata kısık gözlerle.
Baka kalıyorsun değişmeyen tek şey.
İnsanlığın karakterin.

Derinlikten kurtuluyorsun kendin oluyorsun.
Vazgeçiyorsun her şeyden ben olmaktan.
Vazgeçemediğin sadece kendin oluyor.
Yaşadığın onca şeye rağmen mücadele ediyorsun.

İnsanlar varsın seni sen olduğun gibi değil.
Kendi bildikleri gibi bilsinler farzet.
Merhametimden iyi niyetimden asla geçmedim.
Bildiğim gibi yaşıyorum hayatı.

Yıllar alıp götürdüğü tek gerçek.
Aynalardaki yüzümdeki çizgiler.
Saçımdaki sakallarımda aklar.
Sessizliğinde yavaş yavaş boğulur gidersin.

Azgın sularda yüzmeyi bilmezsen boğulur.
Seni alıp götür bir kıyıya vurur durursun.
Bedenin ölüdür ama sen yeni kapatmışsın gözlerini.
Su akar yolunu bulur da.

İçindeki fırtınalar yakar bedenini.
Ateş olur sol yanın dokunamazsın.
Ne olduğun bilemezsin anlayamazsın ki.
Sadece yok olur gidersin ansızın.

Beden soğur yüzün sararır.
Sanki ortalık toz duman karma karışık.
Eksilen kelimelerin olur yazar durursun.
İşte hayat bu dersin geriye dönüp.

Bakarsın ardın sıra kalan bir hiç.
Gözünde yaşlar.
Elinde kalem.
Yazılmış şiirler.

Geride kalan.
Yorgun bir beden.
Herşeye alışır insan.
Hayat bu işte.

YALNIZLIKLAR_ŞAİRİ
30.05.2024
PERŞEMBE
01:10