KAYBETTİKTEN SONRA
Çocukluktan başladı kaybetme korkusu.
Anlayacağınız ne büyüdüğümüzü ne de güldüğümüzü. İçimizdeki çocuk hep boynu bükük kaldı. Kimsenin kalbi kırılmasın diye ne kadar da. Çok kendimizi kırmışız. Çocuklukta gülmediğim gözlerim umutsuzluklarla. Dolu yarınlarım hep yarım kaldı. Kader mi. İmtahan mı. Bilemedim Yoksa ölüm mü. Sahi kaybettikten sonra. Hangisi kefenlenecek. Söyle beden mi. Yoksa yüreğim mi...? YALNIZLIKLAR_ŞAİRİ 21.11.2024 PERŞEMBE 22:43 |