0
Yorum
4
Beğeni
0,0
Puan
111
Okunma
Çocukluktan başladı kaybetme korkusu.
Anlayacağınız ne büyüdüğümüzü ne de güldüğümüzü.
İçimizdeki çocuk hep boynu bükük kaldı.
Kimsenin kalbi kırılmasın diye ne kadar da.
Çok kendimizi kırmışız.
Çocuklukta gülmediğim gözlerim umutsuzluklarla.
Dolu yarınlarım hep yarım kaldı.
Kader mi.
İmtahan mı.
Bilemedim
Yoksa ölüm mü.
Sahi kaybettikten sonra.
Hangisi kefenlenecek.
Söyle beden mi.
Yoksa yüreğim mi...?
YALNIZLIKLAR_ŞAİRİ
21.11.2024
PERŞEMBE
22:43
