Gönlümde bir sükûnet, dilimde bir isyan,
Kimseye minnet eylemem, ne de bir duala.
Kaderim çizdi çizgiyi, yüreğimdeki yan,
Hakkın rahmetiyle yeterim, başka bir şeyim yok.

Bir zamanlar düşünürdüm, yollar neye çıkar,
Gözlerim bakarken, her yanımda bir aşk var.
Fakat şimdi farklı, artık ne de olsa yıkılmadım,
Yeniden doğdum, acı içinde büyüdüm ben.

Minnet eylemem, belki sana, belki de sana,
Kelimeler nafile, boş yere ağıt yakmam.
Gökler ağlamaz, denizler durmaz,
Benimle durmaz hiç bir hüzün, hiç bir yıkım.

Bir bakışla kayboldu yıllar, zaman yavaşladı,
Her an birer hatıra, ömrümse bir yolculuk.
Beni ne köle yapar ne de minnetkar,
Ben özgürüm, içimde sonsuz bir umut var.

Gerçek dostlar, gerçeğin tek adresi,
Bir zaman vardı, hatırlatırdı eski sesler.
Şimdi suskunum, ne suskunluğu anlatırım,
Ne de kaybolan yıllar için yas tutarım.

Minnet eylemem, kimseye, hiçbir şekilde,
Gerçek sevgi, her zaman kendi yolunda gider.
Hayatın içindeki tek başına kalan ben,
İçimdeki denizle huzura ererim.