NE KADAR KİRLENDİ DÜNYA

Gök yüzüne bak, nerede Martılar, kırlangıçlar,
Nerede serçenin çığlıkları,
Duyan var mı?
Betona hapsolan ruhlar,
Unuttunuz bu güzellikleri,
Yalnızlığa mahkum ettiniz kendinizi.

İçinizdeki o kuşlar ne zaman özgürce uçacak?
Köle olmuş beden ve ruhlarınız
Nezaman zincirlerinizdenn kurtulacak
Köle olduğumuz lüks evlerden, mal ve mülklerden..
Tüm bu parangalardan ne zaman kurtulacak?

Özlüyoruz o basit köy hayatını
İki odada geçen ömürleri ve yaşanan mutlulukları
Ebeleri, yengeleri, dayıları, amcaları…

Nerede o tertemiz ruhları taşıyanlar
Komşusu açken, tok yatamayanlar
Nerede baba yarısı amcalar;
Anne yarısı teyzeler?

Ölürken düşünmezdi insanlar çocuklarını
Bakılacağını bilirdi sahiplenirdi yengeler
Ayırt edilmezdi evlatlarından..
Kendi çocukları ne yerse oda yerdi sofradan.

Özledik be dostum, o tertemiz günleri insanları.
Ya şimdi, utanç günlerini yaşıyoruz milletçe.
Ne Sıla’yı, koruyabiliyoruz ne Narin!i!..
Kimden anneden, babadan, dededen, amcadan..

Nasıl bir utanç boynumuza asılan!
Ne yıkanmayla temizlenir, ne dua ile.
Çürümüş ruhlara kar etmezdi yaşam.
Hey hak, yıkılsın bu düzen!
Yıkılsın bu cehalet!
Artık aydınlansın hayat.

Kim istemezdi;
Mutlu bir dünya,
mutlu çocuklar!
Ah!
Hepimiz suçluyuz
Ellerimiz kirli, akıyor başımızdan kan..
15.9.2024, Konya