0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
141
Okunma
Dumanların yükselmediği bir evde yaşıyorum,
Sıcaklığın yokluğu, yüreğimi üşütüyor.
Bacasız ocağın közleri sönmüş artık,
Hüzünler dolmuş, gözlerimde bir karaltı.
Eskiden dumanlar, gökyüzüne bir iz çizerdi,
Mutluluğun işaretiydi, kalpleri ısıtan.
Şimdi ise sessizlik, bir boşluk, bir karanlık,
Bacasız evde, yalnızlık bir yük artık.
Soğuk duvarlar, sıcak bir söz bekler,
Ama kimse yok, sesini duyacak.
Bacasız evde, umutlar sönük kalır,
Yalnızlık, kalpte derin bir yara açar.
Bir zamanlar bacadan yükselen dumanlar,
Aile olmanın, mutluluğun sembolüydü.
Şimdi ise kül olmuş her şey, bitmiş,
Bacasız evde, yalnızlık bir felaket.
Tek başına yaşamak belkide hayatın sonu.
