Kula kulluk eyliyorsun
İnsanlıktan çıkmışsın sen
Yalan yanlış söylüyorsun
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Nefsinin kölesi olmuş
Mazlumun çilesi olmuş
Şeytanın kalesi olmuş
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Hafife almışsın dini
Yıkmışsın sevgi bendini
Aynada seyret kendini
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Tanımazsın küçük büyük
Kalbin enkaz, sanki höyük
Dolaşmazsın bir gün ayık
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Merhametten yoktur hissen
Akıl kazanında pişsen
Nasihat dinlemezsin sen
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Gözlerine inmiş perde
Düşmüşsün çaresiz derde
İslâm’ı yaşamak nerde?
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Özün özümüz değildir
Sözün sözümüz değildir
Bezin bezimiz değildir
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Kalbine kin, nefret dolmuş
Vicdan kuruyup çöl olmuş
Bahçende çiçekler solmuş
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Meyve vermez olmuş dalın
Zehre dönüşmüştür balın
İyi hâl değildir hâlin
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Dinime benzemez dinin
Yönümüz değildir yönün
Aklı esir etmiş kinin
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Benzersin dilli düdüğe
Yüreğin dönmüş kütüğe
Lâf kâr eylemez hödüğe
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Haddini aşar durursun
Kabından taşar durusun
Boşuna yaşar durursun
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Ne güler ne güldürürsün
Mazluma hat bildirirsin
Zulmedersin, öldürürsün
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Bilmezsin yara sarmayı
Dur dendiğinde durmayı
Dost hatırını sormayı
İnsanlıktan çıkmışsın sen

İflas etmiş duyguların
Dünyalıktır kaygıların
Zalimedir saygıların
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Kötülere kul olmuşsun
Yolsuzlara yol olmuşsun
Meyvesiz bir dal olmuşsun
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Pas tutmuş senin vicdanın
Haramla dolu cüzdanın
Yalaka dolu dört yanın
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Bin günahın var bir günde
Haya, edep yoktur sende
Takılıp kalmışsın dünde
İnsanlıktan çıkmışsın sen

Asalaksın, akmaz terin
Timsali olmuşsun şerrin
Sağlam değil karakterin
İnsanlıktan çıkmışsın sen

M. NİHAT MALKOÇ