Bir köy meydanında karşılaştılar,
Biri aklıyla, biri gönlüyle aşka daldılar.
Veli sözün efendisi, bilgisiyle ünlü,
Deli ise dünyanın sırrına çılgınca bürünmüş.

Veli der ki: "Aklını kullan, düşün derin,
Hayat bir denklemdir, çözümü senin elin."
Deli güler: "Aklın neye yarar ki dostum,
Sevmeden, hissetmeden kalır hep boşum."

Veli, yıldızları sayar gece boyunca,
Deli ise onlarla konuşur, her biri bir dostça.
Biri bilgiyi taşır yüreğinde ağır,
Diğeri aşkı, özgürlüğü savurur çağır çağır.

Veli düzen kurar, yollar çizer net,
Deli ise o yolları yıkar, her şey serbest.
Ama ikisi de bilir, farklıdır yollar,
Sonunda aynı hakikate çıkar.

Veli der: "Bilgiyle aydınlanır insan,
Karanlıkları aşar, bulur bir liman."
Deli güler yine: "Aydınlık zaten burda,
Kalbini aç dostum, hisset ruhunda."

İşte Veli ile Deli, farklı görünsün,
Aynı aşkın içinde, aynı sırrın süsü.
Biri akıl, biri gönül, biri düzen, biri rüya,
Ama ikisi de yolcu, hakikatin durağında.