Sanırım inancın , ümidin ve güvenin bittiği yerden başlamak lazım seni anlatmaya.
Yani saf ve temiz bir gönlün olacağına inancın kalmadığı,Ümit yok artık dediğim anda , ümitsizlik putlarını yıktığın . Çelişkilerin , olanaksızlıklarin , riyanın ve ihanetin güven tapınaklarını yıktığı yerde , yeniden belkide son kez o tapınakları inşa ettiğin yerden.
Yani sadece yüreğe değil sevgili iliklere kadar işlediğin o yerden.
En başlarda sadece ve sıradan biri gibi gelmiştin , ve bir süre sonra sende onlar gibi gideceksin sanmıştım.

En hoyrat en fırtınalı en öfkeli en kızgın gecelerde alabora olurken ben , gelip öyle bir baktın ki gözlerinin durgun denizlerinde duruldu bu hırçın yürek.
Nerden bile bildirdim ki her şey gibi sıradan olamadığını, aslında simdi bir kağıt aklığına düşerken sen dolu sözcükler daha iyi anlıyor insan , her şey gibi basit ve sıradan olmadığını

Seni anlatırken satırlara, gülüşlerinden bahsetmek lazım biraz da, hani o efsaneleri kıskandıracak kadar güzel olan gülüşlerinden.
Hani o ilk kahkahanı duyduğum an varya , sanki dünyanın yarısı yanarak öldü.... Geriye ise sadece kül olmuş bir ben kaldı. O kadar derindiki gülüşlerin aslında bir gülüşün ardında gizlenen bin acıyı gösterircesine... Belkide gülşüne degilde o gizlenen acılara yaren olmaya meyil etmişti bu deli gönül.

Ya sesin o ses tonun ... Her noktasının kulaklarımda durmardan yankılandıği , sözlerinin beynimde sürekli döndüğü dünyanın en güzel bestesi gibi. Nazım bir şiirinde sevgilinin sesine sarılmaktan bahsetmişti. O zamanlar anlayamamıştım. Şimdi uykusuz geçen gecelerde kulağımda bir ninli gibi çınlayan sesinle uyayabildigimde anladım , nasıl sarılınır sevgilinin sesine. Ve dudaklarından dökülen en güzel sözcükleri nasıl kokladığımi. Sen bilirmisin nasıl koklanılır sevgilinin sözleri.

Seni nasıl anlatabilirim ki saç tellerinde bir ezgi olmuşken yüreğimin sana feryadı.
Ne tek bir saç telini , nede kirpiklerinden dökülen o mahmur tek bir bakışını. Hangi şiire nasıl sığdırıp anlatabilirimki.?

Şimdi gök yüzüne bakıp, bu şehrin her sokağına ve uçsuz bucaksız denizlere seni yalnız seni anlatmak var.
Okyanusları seninle aşmak , çöller de Mecnun olup seninle kaybolmak var.
Tek bir gülüşün ile aklımı başımdan alan , tebessümüm. Sesinde huzur bulduğum kadın.
Şiirlerin en güzeli.
Yakomozlar düşerken gözlerine , izin ver de gülüşlerine uzanıp dinleneyim...
Sinan incel
t: 24/12/2024
s: 00:00