Tükenişin basamaklarını çıkıyorum,
Yaklaştığım ölümün sıcak gülümsemesindeyim hâlâ,
Biraz misafir, biraz seyirci olarak,
Fark ettim de,
Git gide bir veda busesine dönüşüyor sözcüklerim,
Fark ettim de,
Hatıralarımın peydahladığı hatıraların dibindeyim sonunda,
Eski bir koltuğun kenarına başım düşmüş,
Tutunamamak en iyi arkadaşım olmuş.

Hislerimdeki keşmekeşin yakasını tırmalıyorum,
Sanki eksikliklerinden muzdaribim,
Sanki atamadığım bir leke var üstümde,
Ya da kaçıyorum hâlâ;
Bir kadının sesinden, isminden,
Ruhumda sahip olduğu her bir köşeden.

Müstakil, manzarasız bir masaya oturuyor yalnızlığım,
Kaba saba bir adam gibi,
Karabasan gibi,
Yansımalardaki tebessümün yüzüme yakışıksızlığını seyrediyor,
Ve zirvesine bırakıyor beni aşksızlığımın,
İşte tam buradan düşmeliyim,
İşte tam buradan atlamalıyım!