Ne menem bir kurşundur dostun kurşunu,
Koskoca bedende gelip hep kalpten vurur.
Başka yerine isabet etmez koca bedenin,
Her kurşunun bedende mutlaka bir izi kalır.
Arkasında o anda yaşanan acıyı bırakır.
Zamanla küllenir silinir izi kalsa da acısı,
Ya dost kurşunu dedikleri öylemidir?
O mübarek kurşun girdiği bünyeden çıkmaz.
İsabet ettiği kalbin bir yerinde kalır öylece,
Can bedende durdukça kanar acısı,hiç dinmez.
Küllendirmez açtığı yarayı,unutturmaz kendini,
Kin gibi,nefret gibi,bekler yaraladığı yüreği,
Sevgiyi dostluğu sokmaz kalbin kapısından,
Uyuyan bir yanardağ gibidir,girdiği yürekte.
Mermisi bazan bir söz bazan da bir bakıştır
Bir Antep kurtuluş türküsünde şöyle denmiştir.
’’Sürerim sürerim gitmez kadana,
Düşmanın kurşunu değmez adama’’
Diye boşuna konu olmamıştır türkülere,
Düşmanın kurşunu değmez adama, amma,
Ya dostun kurşunu...

A. Kadir YALDIZKAYA