Ne bir mendil vardı
Nede el sallayan uzaktan
Vedasız bir ayrılıktı günden kalan.
Gurbete yazılmış yalnızlıktan
Beklerken vaktini trenin
Ayrılık gongu vuruyordu tavandaki saat

Süzülürken raylar sonsuza doğru
Tehir olmuş hayata inat
Vaktinde geliyordu ayrılık treni
Uzaktan çok uzaktan
Vefasız kullar vagonu
Karmaşık duygular kompartımanında
Ayrılmıştı yerimiz

Kendine yaslanırken yalnızlık atmosferinde
Usul usul terk ederken tren istasyonu
Ne bir mendil sallandı, ne de bir el
Birer birer geçerken telgraf direkleri
Gözünün önünden
Süzülen göz yaşları ile vedalaştı şehre

Ardında bıraktığı kimsesizliğiydi belki
Ya da bir vefasızdan arda kalan yaralar
Buğulu gözlerin daldığı ufukta
Göz yaşına eşlik eden bir şarkı
Yankılanıp duruyordu kulağında
"Uzayıp giden o tren yolları
Açılıp sarmayan yarin kollar."

Ne bir mendil vardı
Ne de bir el sallayan
Yalnızlık yurdundan ayrılırken
Boşa çıkan umutlar
Ve hayal kırıklığıydı elde kalan
Ne bir mendil sallayan vardı
Ne de ağlayan ardından.

Faruk Tezel
10.12.2024