“Deli rüzgârlar içinde, mavi düşlerin izinde, gün olur, ben de var olurum.”

Gün olur, rüzgâr olur savurur beni,
Bir kayığın izinde köpük köpük.
Gün olur, dağların başında bulurum kendimi,
Bir dağ çiçeğinin özlemiyle yanmış.

Gün olur, sessizlikte yankılanır içim,
Taşlara çarpan suyun sesiyle.
Gökyüzü konuşur, toprak fısıldar,
Ve ben, her dalgada yeniden var olurum.

Gün olur, bir düş olur yolum;
Ne ardı sorulur, ne önü bilinir.
Sadece giderim,
Giderim o mavilikte, o güneşte,
O deli rüzgârın peşinde…

Gün olur, bir ağacın gövdesine yaslanırım,
Kökleriyle toprağa, dallarıyla bulutlara bağlı.
Gün olur, yıldızlar çağırır beni,
Gökyüzünde ince bir ıslık gibi.

Hele o dalgalar, hele o dalgalar,
Her bir kıvrımında bir sır saklar.
Deniz susmaz, anlatır da anlatır,
Kimi zaman neşeli, kimi zaman hüzünlü.

Gün olur, bir taşın gölgesinde dururum,
Bir karınca ordusunun izinde.
Gün olur, unutulmuş bir patikada,
Kendi ayak izlerimi ararım.

Ve gün olur,
Başlar yeniden bu rüya,
Maviyle, güneşle, deli gibi...

Halil Kumcu
5 Aralık 2024 / Perşembe / Ankara