Bahar kokulu yağlı boya tablolar
Bütun dinlere ait kutsal kelimeler
Cami avlusundan yavaş adımlarla ilerlerken
Üzerinde masumiyetin asil gömleğiyle
Duaya yatırırken başını
Taht kurmuştu avuç içlerine saadet kırıntıları


Yedi harfi özenle kazıyordu hayat kütüğüne
Elinde aşkı fısıldayan papatyalarla
Öksüz kalsa da şiirleri
Artık mutluluğu yazacaktı
Söz verdi ezilen kalbine


Ağlatmayacaktı onu


...


Kadının öyle bir gülüşü vardı ki
Gölgede bırakıyordu kılı kırk yaran kederini
Gitmeyi değil kalmayı seçmişti anne yüreğiyle
Kimsesiz değildi çok şükür
Kar tanelerini sayarken sabırla
Buz tutan parmaklarınla
Hem yaralarını sarıyordu
Hem de sokak kedilerinin başını okşuyordu


Sesini suskuya boğmak yerine
Uykusuz ayla arkadaş oldu bu gece
Ayna tuttu yıldızlar şiirine
Defin etti kâhır sarmaşıklarını okyanus ötesi gezegenlere


Sonra ...


Hiç kimseye emanet edemediği
Çocuklarına sarıldı sımsıkı
Gözlerindeki sevinç pırıltıları
Kıskandırıyordu mücevher taşlarını
Kıstı gülümsemelerin sesini
Mutluluk sandalına binip
Uzaklaştılar



nagihan