"Kendi isteklerim varken,
fütursuzca başkalarına koştum ben.
Acıyan yanlarımı bile saramadan...
Sorgulamadım hiç böyle oluşumu,
bir kez bile ve hala öyle.
Zamanın getirdikleri hoştur dedim ve zamana bıraktım,
tüm nefretlerimi.
Zamanla fark ettim ki,
ne kimseye eyvallahım kalmıştı,
nede hatırlamaya eskittiklerimi.
Zaman acımasızdı belki başlarda,
cam kırıkları ruhumu liğme-liğme delerken.
Sonra ilacım oldu zaman.
Ben,
beni üzenleri zamana bırakırken.
Fark ettim ki,
bana başlarda acımasız olan zaman,
sonralarımda,
beni iyileştiriken,
muhattaplarımı ’af’ etmedi.
Zamanla hepsi,
yeni zamanlar dilendi,
ruhumdan.
Bense zamanla,
ruhuma eski zamanlarımın,
yeni zamanlarımı da,
mafetmemesini öğrettim.
Zaman acımasızdı belki başlarda,
içimde biriken cam kırıkları ruhumu liğme-liğme delerken,
sonra ilacım oldu zaman,
ve ben,
beni acımasızca,
en çok korktuğum yerden vuran,
onca insana rağmen ölmedim...
__şairşizofren__
(sahibini arayan gölge)