Başım okşanmadı yüzüm gülmedi
Kime ne diyeyim kader utansın
Hısım akrabam bir adım gelmedi
Kime ne diyeyim kader utansın

Beş yaşındayken kaybettim babamı
Çocuk yaşta terk eyledim obamı
Kimseler duymadı benim çabamı
Kime ne diyeyim kader utansın

Nene dede hepsi hasım oldular
Körpe kuzuları düşman bildiler
Çorbamıza zehir bile oldular
Kime ne diyeyim kader utansın

Bayram gelirdi hüzünlü karalı
Babasızlık acı gönül yaralı
Gülmüyor yüzümüz kader vuralı
Kime ne diyeyim kader utansın

Tenhalarda uğrun uğrun ağladım
Derdin deryasında yüzdüm çağladım
Çaresiz yaramı kendim bağladım
Kime ne diyeyim kader utansın

Eller güldü biz ağladık köşede
Nasibimiz olmadı hiç neşede
Ekmek dedik sarıldık her işede
Kime ne diyeyim kader utansın

Tozoğlu der saçları bir bir yoldum
Bitmez çilelerin sahibi oldum
Boran vurmuş bir gül gibi soldum
Kime ne diyeyim kader utansın

Mustafa AK (TOZOĞLU)